Korte meerdaagsen
2009: Dolomieten Fietsweek
Dag 5: Passo Pordoi, Passo Sella, Passo Gardena, Passo Valparola en Passo FalzaregoDit was eigenlijk de “Koninginnerit” van gisteren. Het weer zag er goed uit. De zon scheen behoorlijk. De lucht was nagenoeg blauw met een enkel wolkje.John, Raymond en ik wilden eigenlijk de hele rit rijden. Dus ook nog de Passo Giau. Wij vertrokken vanaf het hotel. De overigen namen de auto naar Arabba zodat zij de eerste 21 kilometer met een stijging van ruim 600 meter zouden overslaan. De klim naar Arabba verliep voorspoedig. We rekenden uit dat we hier een achterstand van ruim een half uur zouden hebben op de anderen. De klim (9,4 km lang) van de Passo Pordoi was schitterend en zeer gelijkmatig (gemiddeld 6,8%). We bereikten vandaag het hoogste punt van de hele week, nl. 2.239 meter. De overige toppen die we vandaag zouden beklimmen lagen allemaal iets lager dan deze hoogte. We reden in het typische landschap van de Dolomieten. Ruige steenmassa’s die uit het groene landschap omhoog rijzen. Sneeuw lag er nog overal maar niet genoeg om te skiën. Na een korte afdaling volgde een korte beklimming die wel steviger was dan de Passo Pordoi. John was al eerder gestart. Raymond en ik volgden hem wat later ook, nadat we onze GPS-systemen in gereedheid hadden gebracht. Ik dacht dat Raymond wel naar John toe zou snellen. Dus ik bleef bij hem hangen. Maar veel dichterbij kwamen wij niet. Op een bepaald moment ging ik Raymond toch maar voorbij. Hij gaf toen aan dat hij te maken had van een hongerklop. Ik wenste hem maar veel sterkte en succes toe en ging op weg naar John. John had dat in de gaten. Ik naderde hem wel maar hij werkte zich het “apezuur” om het gat niet veel kleiner te laten worden. Ik kon hem wel steeds dichter naderen maar John liet het niet toe. Zo kon het gebeuren dat John als eerste de top passeerde. In het voorbij gaan zag ik bekende fietsen staan bij het restaurant. Maar John reed door tot het bord van de top voor de foto. Een passant zette ons samen op de foto. Weer terug bij het restaurant kwam ook Raymond op de top. Binnen werden we onthaald door de anderen, behalve Hendrik en Henk. Zij waren doorgereden omdat ze wilden proberen om alle toppen te rijden die in het programma stonden. Zij gingen verder terwijl John, Raymond en ik een heerlijk bordje spaghetti bestelden met een grote cola. Nog voor ik mijn bord leeg had bestelde Raymond nog een portie. Ook dat had hij op voordat ik mijn bord leeg had. Wat kan die eten. “Ja, …. Ik heb een zeer goede verbranding”, was zijn antwoord. En dat hebben we kunnen ruiken. De hele week….. Na deze pauze volgde een korte afdaling die werkelijk weer schitterend was. En natuurlijk een klim die ik heel goed kende. Ik heb deze Passo Gardena al wel zeker vijf keer gedaan. Het is twee kilometer rustig klimmen. Gevolgd door bijna twee kilometer vlak of zelfs wat dalend. Hier kon je goed snelheid maken. Dit deel ligt nagenoeg de hele dag in de schaduw waardoor het er wel erg fris is. Daarna nog even bijna twee kilometer klimmen naar de top. En weer bereiken we zo’n schitterende Dolomietentop. Meteen verder afgedaald. Ik ben eerder begonnen aan deze zeer mooie 16 kilometer lange afdaling. John en Raymond zouden mij wel in halen. En inderdaad vlogen ze mij na een kilometer of 10 voorbij. Ik probeerde ze zo goed mogelijk te volgen. Ik wist dat na Colfusco de weg zodanig is dat je moest meetrappen om een hoog tempo te halen. En daar ligt juist mijn sterkte. Op het laatste stuk naderde ik beide heren weer. Zij vlogen voorbij een restaurant in Corvara waar de andere groep spaghetti achter hun kiezen probeerden te krijgen. Een luid applaus klonk op. Meteen erachter volgde ik. Op de volgende kruising hoorde ik John nog zeggen:”Hier even wachten op Piet”. “Oh daar is ie al” klonk het daarna verbaasd. Linksaf naar La Villa, het startpunt van de echte “Maratona Dolomiti”. Deze werd op 4 juli verreden en Vera en Ad Toepoel deden mee. Ze bleken nagenoeg dezelfde nettotijd (7,27 tegen 7,28 uur) te hebben terwijl ze elkaar de hele rit niet gezien hadden, bleek naderhand. In La Villa, richting Passo Valparola. Deze had ik nog nooit vanuit La Villa beklommen. Wel heb ik hem drie keer afgedaald. Dus ik kende hem wel goed. Achter ons was de lucht compleet zwart gekleurd. Maar wij reden nog steeds in de zonneschijn. Dan maar vlug maken dat we boven komen. Ik ging voortvarend van start en liep redelijk snel weg. Halverwege kreeg ik toch problemen. Het ging niet meer zo goed en een bord spaghetti zou nu goed van pas komen. Hierdoor voelde ik dat Raymond mij steeds meer naderde. Een kilometer of vier onder de top reed hij al achter mij. Na even bij mij gebleven te zijn fietste hij van mij weg. Ik bleef hem wel in het zicht houden maar bij hem blijven lukte mij niet meer. Vele fietsers haalde mij in. Zij behoorden allemaal bij dezelfde fietsclub. Toch herstelde ik wat en kon nog wat fietsers die mij eerst hadden ingehaald weer terugpakken. Op de top stond Raymond te wachten. We zijn lekker in de zon gaan zitten uit de wind. De donkere lucht hing nog wel achter ons maar was niet meer zo donker. Na een poos zonnen kwam ook John boven. Raymond en ik vertrouwden het weer eigenlijk niet zo goed. De donkere wolken hingen juist boven dat gedeelte van de Passo Giau. Daarom hadden we eigenlijk al besloten om de Passo Giau maar uit het programma te schrappen. John wilde hem wel rijden maar na even overlegt te hebben lieten we Passo Giau links liggen. Een heerlijke afdaling volgde nog tot Caprile van ongeveer 25 km. Hendrik en Henk, die het eerste deel tot Arabba met de auto hebben gereden, probeerden verder wel alle toppen te rijden. Zij bleken midden in die bui te hebben gezeten waarvan wij de zwarte lucht nog hadden gezien. Ze hebben ook vreselijke hagelbuien op hun dak gehad. Ik verwijs voor een verslag van hun avontuur naar het verslag van Henk Strijbos. Na 108 km en 3.000 klimmeters konden we tevreden aan het “Hefe-weissbier”. Na het avondeten heb ik mijn positie ingenomen die ik 's middags had ontdekt om een avondfoto te maken. Ik had al eerder gezien dat de ondergaande zon tegen een rotsformatie aanscheen. Dat zou, bij een mooie luchtpartij, best wel eens een mooi plaatje kunnen opleveren. Zie hier het resultaat. Dag 6: Colle Santa Lucia, Passo Giau, Passo Falzarego en Passo Valparola En weer naar huis …. |
Inhoud kolom 2 | |
 |
||