Wieler Toer Club De Hellen

Toon Verdaasdonk deelde de teams in en had voor het gemak maar alvast twee Pieten in het zelfde team ingedeeld. Er kwamen nog een paar Pieten voorbij toen de volgende teams bekend werden gemaakt. Omdat Toon vooral alleen de voornamen gebruikte bij het oplezen wist ik op het einde niet meer precies in welk team ik zat. Maar de nummers 1 tot en met 3 zaten in ieder geval toevallig niet bij elkaar in hetzelfde team. Het was Hendrik, die deel uit maakt van de toercommissie, niet gelukt om dat te voorkomen. Nu liep hij het risico dat zijn achtervolgers hem zouden gaan inhalen, …. maar hij kon nu natuurlijk ook uitlopen.

Gelukkig wist Piet Robben mij te vertellen dat wij samen zouden fietsen, samen met Corry Coppelmans, zijn vriendin Carmen en al zijn kinderen. Als derde groep werden we door Toon weggeschoten met een route en een lijst met vragen in onze hand.
Er was ook een tijdlimiet vastgesteld. Dit om te voorkomen dat we te hard zouden rijden. Ook was het nu niet meer mogelijk om naar huis te rijden om daar de antwoorden op de vragen via internet op te zoeken. Door Toon werd ons verzocht om niet per telefoon deskundigen te bellen. Dat hebben we dan natuurlijk ook niet gedaan.

Om de twee minuten vertrok een team maar na een kilometer of 4, in de buurt van het Leypark, zaten we weer nagenoeg bij elkaar. Gelukkig trok iedere groep zijn eigen plan en daardoor klonterden we niet echt samen tot één grote groep.
Na een kilometer of 10 kwamen we bij een eerste korte pauze plaats waar we moesten darten. De meeste dames kwamen er toen toch wel achter, dat het darten wat extra vaardigheden vergt. Onze dames, Carmen en Corry, deden het nog geeneens niet zo slecht want ze raakten toch wel één keer het bord en kwamen zowaar tot een totaal score van één heel punt over twee pijlen. Vergeleken met de andere groepen was dat nog niet eens zo slecht. Alleen Mevrouw Verhoeven scoorde als een man.
Verder had de organisatie (Toon en Neel) gezorgd voor een lekkere versnapering en wat te drinken. Dat ging er goed in. Er heerste daar een gezellige en gemoedelijke sfeer.

Na deze pauze reden we richting Moergestel en daarna naar Oisterwijk. Bij het cafe van Mie Pieters (na ongeveer een kleine 20 km) zochten we het terras op. De Trappist ging er goed in. Veel tijd om deze op ons gemak op te drinken kregen we van Toon niet. Hij verzocht telkens een groep om weer te vertrekken.Toen we de route eens verder goed bekeken zagen we dat we na twee regels al weer terug waren in Tilburg. Dus dat was gemakkelijk. Langs de weg van Moergestel naar Tilburg nog wat actie foto’s gemaakt van onze groep.

Het weer was trouwens erg goed om te fietsen. Het was droog, niet te heet, niet te koud… precies in de prik. Via Leypark en Goirle reden we recht naar Cafe Kerkzicht in Riel. Hoe Neel het doet weet ik niet maar hij zat daar allang achter een Trappist. De eerste consumptie was van de club. 

Toen iedere groep binnen was gekomen vond er een heuse loterij plaats. Egbers Optiek, Rings en Sinis waren leveranciers van wat leuke cadeaus. De hoofdprijs, een verrekijker, werd gewonnen door de zoon van Piet Robben. Na een tiental trekkingen was de hele familie Robben voorzien. Dat viel wel behoorlijk op. Hoewel het eigenlijk niet zo opviel, zagen we dat op het einde, ook de familie Jansink geheel in de prijzen was gevallen. Neel was zo enthousiast bezig dat hij alles ging verloten. Zelfs bijna zijn eigen vrouw. Dat ging redelijk ver en we hebben toen zijn enthousiasme moeten intomen. Gelukkig kwam hij toen weer bij zijn positieven.

Na nog wat napraten en toch ook nog een Trappistje zijn we tussen 18:00 en 19:00 allemaal langzaam met een zeer tevreden gevoel weer naar huis gefietst. De organisatie heeft er alles aangedaan om het een leuke dag te laten zijn. En daar zijn ze goed in geslaagd.

Uh jaaaaa ….. dat is waar. Er was ook nog een uitslag. En hoe Hendrik het voor elkaar kreeg weet ik niet maar hij staat weer steviger op de eerste plaats. Verder was iedere groep redelijk op tijd binnen. Alleen de groep van Neel, hoewel hij in de organisatie zat, heeft er 20 minuten te kort over gedaan. De vragen waren nagenoeg door iedereen goed beantwoord. De organisatie had nog gedacht dat de vragen te moeilijk waren. Ja, onderschat de kennis van onze leden en hun familie niet. Zeker de kinderen hebben daar veel aan bijgedragen. Het is niet voor niets dat in de eerste drie teams in de uitslag veel kinderen zaten.

De uitslag:

1. Hendrik Dejonkheere, John, Denis en Amber van Kollenburg en Theo en Nel Coehorst (145 punten)
2. Raymond, Anne-Marie, Manon en Jeroen Jansink en  Marc, Lisette, Evie en Marjolein van Riel(120 punten)
3. Corrie Coppelmans, Piet, Sam, Thuur en Levi Robben, Carmen Klomp en Piet Kuijten (115 punten)
4. Sjef en Maria Verhoeven en Piet en Frank van Tongeren (110 punten) 5. Peter en José Hamilton en Huub en Toos de Bie (90 punten)
6. Neel en Corrie Spapens, Annette en Thijs van Nunen en Ad Sprengers (85 punten)  

Theo had zijn zaakjes goed voor elkaar. Waren de kosten eerste nog 50 eurocent, nu was alles gratis. Hij had Rings als sponsor aangetrokken. Ook de tocht had hij goed voorbereid en had een wisselend karakter. Hei, bos, vennetjes, ….  We kregen het allemaal te zien.

Nagenoeg iedereen was ruim op tijd aanwezig. Want als Theo zegt “10 uur vertrek” dan is het exact 10 uur vertrek. Op deze tijd waren er echter een aantal inschrijvers niet aanwezig. Theo was zo echter erg coulant. Maar na 15 seconden wachten werd er dan toch vertrokken.

Het leuke van deze wandeling was dat je steeds met anderen gemakkelijk een praatje kon maken. Op de fiets gebeurt dat ook wel maar dan wel altijd met zijn tweeën. Nu vonden er steeds gesprekken plaats in groepjes.

Theo, hartelijk bedankt voor de organisatie van deze “niet-fiets”-activiteit. Gezien de opkomst is dit zeker voor herhaling vatbaar.

• Pagina 1: Franeker-IJlst
• Pagina 2: IJlst-Franeker 

Het is voorjaar 2006 of was het al in het najaar van 2005 ? Er wordt bij ons in de club gesproken over deze tocht, welke dit jaar voor de 5^e keer gevaren zal worden. De tocht wordt georganiseerd door kano vereniging “Onder de Wadden” uit Franeker. De tocht zal voor het grootste gedeelte dezelfde route volgen als de bekende route van het schaatsen en er zal 206 km non stop moeten worden gevaren !

Het idee om de elfstedentocht per zeekajak te varen heeft zich heel langzaam uitgekristalliseerd. Als ik geen onbekende tocht ergens in Verweggistan over het hoofd zie, spreek je wel over de langste non-stop-kanotocht ter wereld. Geen echte wedstrijd maar een extreem lange presta­tietoertocht door het groene Friese land. Uiteraard dat in zo’n geval de gedachte om de “tocht ter tochten” per kano te volbrengen, niet uit de lucht komt vallen. Wij hebben eerder langere tochten gevaren van zo’n 100 kilometer, maar dan spreken we wel over vele jaren terug. De laatste keren dat we ons hadden ingeschreven bij de Veluwetocht voor de langste afstand ruste er echter steeds een vloek op. Het ene jaar te mistig bij de start waardoor we pas veel later kunnen vertrekken en daardoor iedereen bij het 50-kilometerpunt moet stoppen. Het andere jaar weer te veel wind en regen waardoor we van het water moeten. Zouden we dan nooit meer eens een lange tocht varen? We vonden dat het er dit jaar maar weer eens van moest komen, en dan maar meteen “de tocht ter tochten”, door de organiserende vereniging “een extreme toertocht” genoemd.

Wim is degene die extreme sporten wel eens af wenst te keuren en is dan ook niet direct geïnteresseerd. Maar na verloop van tijd begint het toch te kriebelen en samen maken we onze eerste afspraken. Arno is degene die alles zal regelen en de contacten legt met Friesland. Wim is degene die zich meer richt op de navigatie tijdens de tocht en in de weer gaat met GPS en dergelijke. Goed geregeld dus.

Nu nog even tijd vinden om te trainen. Omdat dit echter niet met 5 minuutjes per dag is te regelen moeten we echt zoeken naar vrije tijd om samen te kunnen varen. Vragen komen bij ons bovendrijven. Zullen we even snel varen? Om de hoeveel km zullen we pauzeren? Enz. enz.

Na de eerste tocht samen blijkt dat Arno ± 8,5 km per uur vaart en Wim haalt ± 7.7 km per uur. Maximaal zullen we dus ongeveer 7,7 km / uur gaan varen. Inclusief pauze (als we dan tenminste niet te lang pauzeren) kunnen we dan uitkomen op een gemiddelde snelheid van ongeveer 7 km per uur. Om even een oefentochtje van ±60 km te varen zijn we dus al snel 8,5 uur onderweg. Langzaam krijgen we antwoord op al onze vragen.

We vinden toch wat tijd en enige tochten worden gemaakt. (Wij ervaren dat langere tochten varen zeer interessant kan zijn) Ondertussen maken we onze kano-uitrusting in orde voor de grote tocht. Er worden hieraan verschillende eisen gesteld. Dit heeft alles met veiligheid te maken. Geen overbodig iets als je bedenkt dat je de hele nacht moet doorvaren wil je binnen de gestelde tijdslimiet finishen. Vrijdag 1 september zal er `s morgens om 9.00 uur gestart worden en 36 uur later moet je dan uiterlijk binnen zijn. Dit houdt in dat er niet geslapen zal worden en dat er maar weinig pauzes zullen zijn. De grote dag komt nu toch wel heel snel dichterbij. Vooraf hebben we afgesproken dat we als team ons daar presenteren en we vonden het daarom wel leuk om ons dan ook als team te kleden. Nadat we een ontwerp hadden gemaakt lieten we voor ons en voor Corry (onze verzorgster in de auto) t-shirts printen met dit ontwerp.

Donderdag 31 augustus rijden we vroeg in de middag richting Franeker om daar rustig de avond door te brengen en nog eens een goed avondmaal te nuttigen.

8.45 uur: Iedereen naar buiten voor een groepsfoto. De gearriveerde pers (maar ook iedereen die aanwezig is en een camera heeft) wil alle vaarders op de foto.

9.00 uur: Het startsein wordt gegeven en 38 vaarders vertrekken voor de grote tocht. De deelnemers varen in koppels van twee of meer personen en het deelnemersveld is dit jaar internationaal te noemen. Naast vaarders uit o.a. Staandaardbuiten, Rotterdam, Utrecht, Wageningen en Culemborg is er ook een team van de Tower Hamlets Canoe Club uit Londen (Engeland). Onder de 38 vaarders ook zes dames. Voor de dames staat er een vermelding in de boeken te wachten. Er is namelijk nog niet eerder een dame over de eindstreep gekomen.

Al snel worden er groepjes gemaakt. Een groepje met 5 sterke mannen voorop, wij volgen op korte afstand en de rest zit achter ons. Tot Sneek zal dit zo blijven.

Tot het eerste controlepunt in Dokkum, op ongeveer 45 kilometer, hebben we onderweg twee overdraagplaatsen. Dit is echter voor ons kanoërs geen probleem.

Bij ongeveer 30 km varen begint Wim’s bovenarm op te spelen. Dit heeft hij nog nooit eerder op deze manier meegemaakt en hij gaat ervan uit dat het snel weer zal zakken. Bij de 2e overdraagplek nemen we snel een bakje koffie en een broodje. Op naar Dokkum. Het stuk tot deze controlepost gaat vooral door niet al te brede vaarten met nu en dan wel heel erg veel begroeiing.

Soms namelijk wordt bijna de hele vaart overwoekert met riet en blijft er tussen het riet maar een kleine doorgang over. We bereiken Dokkum om 14.41 uur en worden al opgewacht met een lekker bakkie koffie door onze begeleiding welke in de auto meerijden: Corry Brouw en haar zus Ans. Wim voelt nog steeds zijn bovenarm, geen goed teken dus. Arno echter heeft het goed naar zijn zin. Na een klein half uurtje rusten varen we weer verder.

Deze keer is het richtpunt Leeuwarden op zo’n 70 km van de start. Het gaat over de DokkumerEe, een breed water met het nodige scheepvaartverkeer, naar de Friese hoofdstad. Een lastig stuk want we hebben wind op kop. Kort voor Leeuwarden staan er plotseling fans aan de kant: een Diessense (welke in Leeuwarden is gaan wonen) staat samen met haar gezinnetje ons aan te moedigen. Lydia bedankt. Een mobiel gaat al voor de tweede keer af (vanwege veiligheid verplicht) en Arno neemt op om te horen wat er voor dringends loos is. Het is echter iemand die niet eens van de tocht afweet, de verkoopster van de jeansshop uit Poppel. De broek in de juiste maat is binnen en wanneer Arno hiervoor langskomt. Tijdens dit telefoontje drijven we behoorlijk snel achteruit nu we niet peddelen. Windkracht 5 en wind op kop doet ons snel weer richting Dokkum drijven. Van deze wind zullen we tot Sneek last blijven houden. Daarna zal de wind even gaan liggen, ook toe aan wat nachtrust nemen we maar aan. In Leeuwarden is de 2e controlepost en we komen hier om iets voor half zeven aan. Tijd om wat te eten dus. De dames van de catering hebben gezorgd voor soep en macaroni. Dit gaat er wel in na ons gebeuk tegen de wind.

Met een volle maag zetten we vol goede moed koers over de Trekvaart of Zwette richting Ijlst (± 90 km).

De nacht in

IJlst wordt ons derde controlepunt en vierde stad volgens de route, daarvoor zullen we Sneek passeren. De routebeschrijving vermeld: “Na Woudbrug rechtsaf door Geeuw richting Ijlst”. Het is ondertussen donker geworden en Geeuw waar we varen roept al associaties op. We vinden het tijd worden om onze hoofdverlichting, welke nog in de boot ligt, op te zoeken. Tijdens deze korte stop worden we ingehaald door drie vaarders en we besluiten om gezamenlijk verder te varen.

Dit is vooral in ons belang want wij moeten de route steeds van de kaart aflezen (wat soms wat moeilijk is) en bij het groepje zit nu een heuse Fries welke de route goed kent. We hebben onze gids voor de nacht gevonden.

• Pagina 1: Franeker-IJlst
• Pagina 2: IJlst-Franeker

Over het Slotermeer op kompas varen in het donker is een geweldige ervaring. Als we in Sloten aankomen overweegt Wim echt om te stoppen. Maar hij moet nog verder! Het blijkt te moeilijk te zijn om te stoppen en we varen na een korte pauze, waarin we weer lekker worden los gemasseerd, weer verder. Ook nu weer het Slotermeer over op het kompas. Voor we er erg in hebben arriveren we in Balk. Hier varen we door het centrum en worden we door verschillende cafégangers raar aangekeken. Het lijkt het meest op een nachtelijke Amsterdamse grachtentocht, met dit verschil dat de gracht hier maar goed 3,5 meter breed is en de kade ongeveer 2,5 meter boven ons. Als we uitleggen wat we aan het doen zijn worden we vervolgens goed aangemoedigd. De elfstedentocht leeft hier.

Voor de meeste vaarders komt nu toch wel een zeer moeilijk punt. Slaaptekort !! Iedereen is verzonken in eigen gedachte. We gaan na Balk verder over de Luts, de Spookhoekstervaart en de Rijstervaart. Dit gedeelte van het traject is berucht omdat het hier zeer donker is. We varen op een water van zo’n 5 meter breed wat geheel door bomen wordt overspannen. Hierdoor heb je de indruk dat je door een donkere tunnel gaat, het weinige licht van de nacht wordt door de bomen volledig weg genomen. Vooral Wim heeft met deze omgeving geen problemen, zijn gedachten zitten de hele tijd bij zijn arm. Het gaat steeds slechter en slechter.

We gaan verder over enkele stukken groter water, waaronder “De Geeuw”. Is het toeval of heeft de organisatie ons bewust over een “Geeuw”-route gestuurd. Tijdens de nacht is dit al het tweede water met deze naam en het laat ons dan ook niet onberoerd. Het stuk hierna over het Johan Friso kanaal wordt het namelijk wat stiller in ons groepje. Iedereen vecht tegen de opkomende slaap en geeuwt er lustig op los.

Een moeilijke beslissing

Stavoren is de volgende controleplaats en ligt op ± 140 km. Hier aangekomen maken de meeste vaarders van de gelegenheid gebruik om zich even op te frissen. Even onder de koude kraan om het hoofd weer fris te krijgen. Het is ongeveer 6.00 uur en het begint al weer licht te worden. Na een lange aarzeling besluit Wim toch om op te geven. Dit valt verdorie niet mee. Het is nog maar 70 km! Als zijn medevaarders zonder hem vertrekken krijg hij dan ook een zeer leeg gevoel. Vragen borrelen bij hem op. Kan hij niet toch meevaren? Wat moet hij nu doen? Enz. enz.

Zijn gezonde verstand wint het hier toch, als hij doorvaart pakt het wellicht slecht uit en kan hij misschien wel nooit meer varen. Het is daarom beter om te luisteren naar het lichaam en deze protesteert, verder varen is niet gezond. Nadat Arno is vertrokken stapt hij daarom in de volgauto en trekt zich terug in zijn eigen gedachten.

Met de auto vertrekt Wim vervolgens naar Hindelopen om de rest nog wat ondersteuning te geven vanaf de kant. Dit valt hem niet mee. Wim heeft het gevoel dat hij niet erg sociaal is op dit moment. De rest ervaart het echter niet zo, nadat hij over zijn grote teleurstelling heen is zien ze weer de positieve vent die hij altijd is. De slaap pakt hem wel zo af en toe en op deze momenten ligt hij in de auto of in het gras langs de route rustig te slapen.
Na het vertrek uit Stavoren vaart Arno met de groep die de hele nacht al met hun is meegevaren. Het zijn Henk Machielse en Ton Hulster (ook bekend als de Zuidwesters omdat ze uit Standaardbuiten en Bergen op Zoom komen) en de Fries Wybren Vlaskamp uit Leeuwarden. Na Stavoren, op de Dijkvaart, komt Arno erachter dat deze groep ook de nodige problemen heeft. Zo heeft Ton in Stavoren (op een stil en verborgen plekje) flink moeten kotsen en heeft Wybren grote moeite om de vaart erin te houden en wakker te blijven. Arno en Henk moeten dan ook steeds wachten en hebben het gevoel dat het af en toe helemaal stilvalt achter hun. Dit is dan ook het moment dat er achter hun twee andere vaarders in zicht komen die nog wel een aardig tempo aan kunnen. Het zijn Mathanje en Ronnie de Boer. Arno zegt Henk (hij wil bij zijn maatje Ton blijven) vaarwel en zegt dat hij met de Boertjes verder vaart, een welkome afwisseling.
Op het moment dat je aansluit bij andere vaarders heb je weer wat afwisseling en wat nieuws om over te praten tijdens het varen. Deze afwisseling zorgt er mede voor dat hij snel over zijn slaaptekort heen is en weer een “fris gevoel” krijgt. Onderwerpen als “de eerste vrouw die gaat finishen” en “de monstertocht die Ronnie nog gaat maken” komen aan de orde in de nieuw gevormde groep.

Voor Ronnie maakt de elfstedentocht deel uit van een grotere kano-sponsortocht. Omdat hij zelf astma heeft (en hierdoor ook zijn zoontjes allergische reacties vertonen) heeft hij het idee gekregen om een sponsortocht op te zetten en zo geld in te zamelen voor het Astmafonds. Aansluitend aan de tocht vertrekt hij per kano naar Hansweert (ongeveer 350 km) en in totaal zal hij dus ongeveer 550 km afleggen in ongeveer 8 a 9 dagen. Met deze actie probeert hij zo veel mogelijk geld op te halen voor het bekostigen van astmaonderzoek.

Na Hindelopen gaat het over de Oostervaart naar Workum en verder over de Workumertrekvaart naar de negende stad in de route: Bolsward. Bij deze controlepost tijd voor een lunch en nog een laatste massage. Hierna nemen we afscheid van Erik en José, ze gaan nog wat proberen te slapen en Corry en Ans nemen het weer over. Op naar de voorlaatste stad in de route: Harlingen.

De laatste loodjes

Na ons vertrek uit Bolsward bespreken we ons laatste stuk van de tocht. Tijdens onze rust in Bolsward hadden we gehoord dat we niet zo heel ver achter lagen op de eerste groep. Het volgende idee wordt geboren:

• we willen kijken hoever we de eerste groep kunnen naderen om dan zonodig de pauze in Harlingen over te slaan, zodat we een goede eindtijd kunnen neerzetten. Mathanje zou ook graag de eerste vrouw willen worden die de finish bereikte, maar dan ook binnen de 31 uur. Dertig uur zoveel als eindtijd klinkt tenslotte toch iets beter dan eenendertig zoveel.

Op zich realistische plannen ware het niet dat het weer ons ging tegenwerken. Net als de eerste dag op het traject Dokkum – Sneek, was de wind nu weer aan het aanwakkeren naar windkracht 4 tot 5. Vandaag blies de wind echter vanuit tegengestelde richting, van het noorden naar het zuiden. Het stuk tot Harlingen dus weer steeds wind in het gezicht. Om zoveel mogelijk uit de wind te blijven proberen we steeds onder de wind te varen of in de beschutting van riet en andere begroeiing. Snel wordt duidelijk dat Mathanje veel last heeft van de wind en we pauzeren daarom even bij de brug van Arum. Een afgelegen idyllisch stukje Friesland, en ook hier worden we aangesproken door passerende wandelaars. Ze hebben gehoord van de tocht en willen weten hoe het gaat. Na een kort gesprek met hen gaan we verder.

Op de Harlingervaart, het stuk tussen Arum en Harlingen, is wat raars aan de hand. Op een stuk van zo’n 2,5 kilometer tellen we wel zo’n 40 dode palingen. Allemaal missen ze of de voor- of de achterzijde. Wat zou hier toch de oorzaak van zijn geweest?

Verder gaat het door het groene Friese land, waarbij we slechts een enkel dorpje of stad­je passeren. Nu begint op te vallen dat we toch veelal door groen gebied varen en dat we de aanmoedigingen die we steeds in de dorpen en steden krijgen te horen op zulke stukken beginnen te missen. Eindelijk bereiken we Harlingen en zitten we weer beschut tegen de wind door de stedelijke bebouwing. Mevrouw De Boer geeft aan dat ze toch even wil pauzeren in Harlingen, dus bij het controlepunt stappen we even uit. Wim ligt in het gras even de slapen en heeft pas even later door dat we er al zijn.

Na een korte pauze het laatste stukje van een klein uurtje: van Harlingen weer terug naar Franeker. Hier worden we verwelkomd door iedereen die zich langzaam daar aan het verzamelen is. Wim voelt zich er wat verloren bijstaan en de vaarders voelen zich opgelucht. Als Arno en De Boertjes de finish zijn gepasseerd staat de teller stil op 31 uur en 10 minuten.

Later zal blijken dat de uitslag 10 minuten later zal vermelden, dit allemaal omdat degene de finishfoto maakt de tijd op zijn fototoestel niet goed blijkt te hebben staan en dit de tijd is die op de uitslag wordt vermeld. Een klein minpuntje op een verder prima geregelde tocht. Iedereen die is gefinisht wordt gevraagd om degenen die na hun komen te verwelkomen. Tot de laatste vaarder de finish passeert zal dan ook een steeds groeiende groep mensen de vaarders verwelkomen in Franeker.

Als de laatste vaarders de streep zijn gepasseerd volgt het officiële einde van de tocht, waarbij bloemen en medailles uitgereikt worden. Uiteindelijk wa­ren er op 38 deelnemers die gestart waren 'slechts' 8 uitvallers, wat aangeeft dat de tocht fysiek prima te volbrengen is. Onder de dertig die de finish bereikte zijn er drie dames. Maar zonder de begeleiding had deze tocht zeker niet plaats kunnen vinden en zouden er meer uitvallers op de lijsten hebben gestaan. Daarom een laatste dankbetuiging aan onze begeleiders gedurende deze twee dagen.

In gedachten denken we vast aan volgend jaar. Dan moet ook Wim de eindstreep kunnen halen! Nu is het zaak dat hij eerst van zijn blessure ziet af te komen en alles even laat bezinken. Maar ook Arno is niet schadevrij uit de tocht gekomen en moet zich nog even beraden of hij een volgende keer zal meevaren. Zo heeft hij toch nog zo’n drie weken wat pijntjes gehad. ’s Ochtends last van wat stijve vingers en af een toe een “dood gevoel” in de benen van het lange zitten. Al met al geen zware blessures en niet iets wat hem echt last heeft gegeven.

Voor hen die in de toekomst deze tocht willen varen de volgende tip van ons: “Bereid je goed voor en zorg goed voor jezelf, niet alleen vóór maar ook tijdens en na de tocht”.

Afsluitend hebben we wel een vraagje: “Wie wil er volgend jaar deze monstertocht varen”?

Ons vertrekpunt was juist voorbij de laatste boerderij op Breehees. Toen we daar stonden te wachten verscheen plotseling Frans de Peffer op zijn nieuwe Rings-veldfiets. Het was toch een wandeltocht, of niet soms? Maar Frans doet niet aan wandelen. En na een kort praatje verdween hij weer uit het zicht.

De route weet ik niet meer precies. Ik was naast wandelaar ook fotograaf en daarom lette ik helemaal niet op de route. Wel of ik mooie en leuke plaatjes kon schieten. Ondanks mijn eenvoudige camera bestond mijn vangst toch uit enkele zeer mooie plaatjes. Ook Rinus Spijkers heeft zes mooie foto’s aangeleverd.

Theo had gekozen voor een tocht in de buurt van de rivier de Ley. Mijn favoriete hardloop- en mountainbike parcours. Dat is een werkelijk schitterend gebied. Ik snap dus ook niet dat de groep die zich bij het vertrekpunt verzameld had niet nog groter was. Toch hadden zich 5 mensen meer aangemeld dan vorig jaar.

Nadat enkele mannen hun territorium hadden afgebakend wilde één van onze dames hetzelfde doen. Maar ja, dan kost dat haar meer tijd dan de mannen. Even wachten was dus wel zo netjes.

Theo had ook het weer goed in de hand, net als de rest van de organisatie. Een zonnetje scheen en het was lekker droog. Een eventueel windje was toch geen probleem omdat we in de bossen liepen. Op sommige plaatsen was het wel drassig en er waren soms grote plassen. Voor mij, als fotograaf, hoopte ik op een aantal leuke situaties maar iedereen hield droge voeten.

Juist voordat we op de pauzeplaats aankwamen liepen we allemaal aan de rechterkant van de asfaltweg, behalve Theo Coehorst. Hij zei dan ook dat hij als enige goed liep, want dat hoort zo… aan de linkerkant van de weg.

Tijdens de pauze werden we weer goed voorzien van vruchtendrank of koffie en gevulde heren. Nadat ik een aantal pauzefoto’s had genomen zorgde ik er voor dat ik, in de buurt bleef van Peter Zoontjes. Hij had zijn klein oranje rugzakje weer aan en ik nam aan dat hij daarin wel weer een borrel had zitten. En ja hoor…, dit maal was het Oezo uit Griekenland. Vorig jaar had hij een Schrobbeler bij zich met twee mooie glaasjes. Peter had toen, samen met Neel Spapens en Rinus Spijkers, dit flesje soldaat gemaakt. Dit jaar had Peter aan iedereen gedacht. Hij had vele plastic bekertje bij zich, zodat meer wandelaars ervan konden genieten. En die Oezo ging er werkelijk goed in. Net als bijen zwermden de andere wandelaars toen om hem heen. Peter…. bedankt, namens iedereen.

Toen we daarna weer verder gingen, liepen we allemaal aan de linkerkant van de asfalt weg….. behalve Theo!!! Gelukkig was het maar een kort stukje asfaltweg. Snel weer de bospaden op.

Nadat we opnieuw langs de Ley liepen gingen we hierna richting Breehees, het eindpunt. Iedereen was het er over eens dat het weer een schitterende wandeling was geweest. Theo, alweer van harte bedankt voor de organisatie en volgend jaar zie je ons allemaal weer terug.