Nog x stroken
Nog steeds zonder kaart ben ik op de bonnefooi Roubaix binnen gereden en heb toevallig het bord “Grand Stade Des Sports” opgemerkt. De auto werd geparkeerd op de stoep net bij het begin van de laatste strook Creupelant.
 Als fietser heb je totaal andere zorgen. Vanaf strook 19 komen de 145km rijders en later bij strook 8 ook de 70km rijders op het parcours. Dat levert in toenemende mate problemen op om in het halen. Ik had mezelf voorgenomen alles bovenop de kasseien te rijden en ik heb dat volgehouden behalve bij het inhalen. De polsen waren geen probleem, maar mijn armen hadden het zwaar te verduren bij het Bois de Wallers-Aremberg(19), Mons-en-Pevelle(11) en Carrefour-de l’Arbre(4), alsof je spieren van je botten scheuren.
Na iedere strook besef je ook: het valt mee tot nu toe, nog x stroken en ik ben er. De streek is ook landschappelijk mooi. Nadat de mist is  opgetrokken kun je echt genieten van het rollende landschap met de landerijen en de kerkjes waar je tussendoor rijdt. Ook de stofwolken werken sfeer verhogend. Onderweg passeren we iemand met een houten loopfiets, maar ook een fiets uit de jaren 20 van de vorige eeuw en de rijder met de reservebanden om de schouders gewikkeld, drie Canadezen die met fixies de tocht uitrijden en een flink uitgebouwd vrouwelijk model dat ik 3 keer moest inhalen (ze kende blijkbaar alle doorsteekjes). Dat zijn de plezierige confrontaties.
|
|
Minpuntjes
De ambulance bij een roerloos liggende fietser en een 4-tal zelf waargenomen valpartijen vormen de minpuntjes tijdens de tocht.
En dan op de piste
Wat Parijs-Roubaix voor mij uniek maakt is de binnenkomst op de piste en het kunnen finishen op de zelfde plaats als de profs met een horde  aan fotografen links en rechts bij de aankomst. Maaike en Dieter (14u) vormden om 14u50 mijn ontvangstcomité. Arno kwam een kwartiertje later binnen waarna een gokje werd gewaagd op het binnenkomen van Jan. We weten dat Jan een liefhebber is van rustige pauzes. De inschattingen over zijn pauzeverblijf waren o.i. bepalend voor zijn aankomsttijd. Dat bleek achteraf ook te kloppen: ca. 15 minuten bij iedere pauzeplaats en 15 minuten later gestart bepaalde zijn eindtijd op 16u15.
 Wat overheerste was blijheid, geen lekke band, geen ongevallen en iedereen zonder fysieke ongemakken over de streep. Of toch? Bij het uittrekken van zijn speciale handschoenen merkte Jan dat hij een blaar had opgelopen. De fietsen hadden het goed doorstaan al zagen ze er uit als na een zandcross. De nieuwe Roubaix-testfiets van Dieter had bij de Engelse rijders veel bekijks, herhaaldelijk werd gevraagd het verende stuur te demonstreren.
Op de piste was het heerlijk in het zonnetje en na nog wat foto’s ook met de plaatselijke miss Roubaix, gingen we op zoek naar de auto en een flinke maaltijd.
Conclusie
Conclusie bij droog weer en met goed materiaal is het verantwoord deze tocht te rijden.
Bij nat weer is het compleet onverantwoord, tenzij je met de mountainbike onderweg bent en dan nog... Voor mij was het eens en nooit meer, maar het is wel een belevenis die ik koester. |
