Wieler Toer Club De Hellen

Eindelijk was het dan zover, we kunnen vertrekken naar Frankrijk. Een doel wat ik me had opgelegd 4 jaar geleden om voor mijn 40^e nog de Alpe D’Huez op te klimmen.

Op de laatste ledenvergadering had ik het al aangekondigd dat ik zou gaan. Gelukkig kreeg ik nog 2 aanmeldingen meer uit de club, Bas van Riel en Guus van den Hout. De laatste moest  helaas afhaken vanwege werkzaamheden. Ik heb toen even in mijn kennissengroep rondgekeken en ik wist iemand zover te krijgen dat hij wou rijden. Dus op 17 Mei om 5.30 uur stond ik al bij Bas op de stoep om te vertrekken naar de Alpe.

Met een korte tussenstop in Lyon kwamen we aan om 17.30 bij de Alpe D´Huez. Nieuwsgierig als ik was wou ik als eerste de Alpe op, met de auto natuurlijk. Ik moet eerlijk bekennen dat het wel even schrikken was toen ik de Alpe voor het eerst zag in het echt, het zou een hele klim  en kluif worden om daar boven te komen. Bas was gelukkig iets beter gemutst en zag het al helemaal voor zich.

De volgende morgen was het dan zover, we vertrokken  vanuit Le Bourg d’Oisans voor een zeer leuke dag fietsen.
Eerst  zouden we een beetje warm rijden en dan als beklimming een stuk doen van de Col de la Croix de Fer.
Maar eenmaal bezig konden we niet meer ophouden en zijn we hem maar helemaal naar boven gereden, totale hoogte 2067 meter.

Bas was zoals verwacht als eerste boven en was al uitgerust toen ik al zuchtend boven kwam.
Voor het eerst in mijn leven een beklimming gedaan van meer dan 10 km lang. Maar wat een genot toen we boven stonden, het weer was zo goed voor ons, dat we tegen elkaar zeiden dat we kregen wat we verdienden. Even een foto gemaakt en dan als een speer met net iets onder de 80 km per uur naar beneden. Nog geen 10 km in de afdaling zag ik ineens Bas vol in de remmen gaan en mij proberen duidelijk te maken dat ik ook moest remmen. Het probleem was een klapband, buitenbanden net nieuw en toch kapot (Basje was niet blij).
Even aangekeken en toen besloten dat ik zou doordalen tot ik weer bereik had met de GSM en de chauffeur kon bellen die al vooruit gereden was. Hij  zat bijna aan de koffie toen ik hem kon bereiken. Gelukkig had ik nog een reservebuitenband meegenomen, waar Bas gebruik van kon maken.
Na 15 minuten wachten op 5 km voor de beklimming van de Alpe konden Bas en ik samen beginnen aan mijn doel:
DE BEKLIMMING VAN ALPE´D HUEZ.

Bas was zoals verwacht al voor de eerste bocht  verdwenen en ik zou bijna 2 uur nodig hebben om aan de top te komen. Boven aan gekomen was ik zeer moe, maar wat een voldoening is dat als je een doel stelt en dat dan ook kunt bereiken. Ik was helemaal in de 7^e hemel dat ik dat van mijn lichaam had kunnen vragen. Bas had er ruim 25 minuten minder over gedaan dan ik, maar voor hem was het dan ook niet de eerste keer. Ook hier werden weer wat foto´s gemaakt en toen als een haas naar beneden.

Wat is dat een heerlijk gevoel om met bijna 80 km per uur een afdaling in te gaan. Beneden aangekomen nog even 2 km uit fietsen en toen waren we in het hotel.

Even vlug gedoucht en naar het fietshotel vlak bij waar we een massage afgesproken hadden, een echte goede SPORT-massage, zodat de volgende dag de benen weer goed zouden zijn. De volgende ochtend na het ontbijt zijn we vertrokken in de richting van de Galibier.

De masseur had gezegd dat als je de tunnels uit bent je vanaf een huisje de klim naar de top van de Col du Lautaret ongeveer 8 KM is, een zeer mooie en gelijkmatige klim. Boven aangekomen zat onze chauffeur aan een kop koffie en fijn in zijn boek te lezen. Bas was ook hier weer de sterkste en was ruim voor mij boven.

Kort daarna besloten we door te gaan naar de top van Col du Galibier, dat was nog ongeveer 8 km. Maar wat waren die 8 km mooi. Ik moet eerlijk toe geven dat ze ook wel zeer deden, maar het is toch wel een hele ervaring om tussen de sneeuw door te fietsen en boven aan de top, waar het een heerlijke temperatuur was, de skiërs naar beneden te zien komen.
Op 1 km voor de top is het hoogste punt voor onze volgwagen bereikt, maar wij mogen nog 1 KM tegen 12% op klauteren, maar dan zijn we echt boven. Wat is het uitzicht en de wereld dan mooi op die hoogte. Hier stonden we dan op het hoogste punt van onze 2 dagen op 2645 Meter hoog.

Maar nu zou er nog een mooie ervaring komen, in totaal naar het hotel een afdaling van meer dan 40 KM. Wat een snelheid kun je dan halen in die afdaling. Dan merk je pas weer waar gewicht goed voor is. Naar boven ben ik niet zo snel maar naar beneden!!!!. 

Op 3 Km voor het hotel slaat het nootlot nog een keer toe, nu heb ik een lekke voorband. Gelukkig had ik alles bij me en was de band snel gemaakt.
Na een paar minuten  konden we weer verder naar het hotel. Daar aangekomen konden we genieten van een heerlijk pilsje en daarna op het terras nog een paar.

Onze chauffeur ( Jean-Pierre), bevangen door het fietsvirus van Bas en mij, besloot daar een weddenschap aan te gaan. Hij  zou binnen 3 jaar de Alpe D´Huez ook op FIETSEN. Als hem dat lukt dan zouden Bas en ik alle 2 een ruime donatie doen aan het Ronald MacDonald huis. Als hem dat niet zou lukken zou hij de donatie dubbel doen aan het Ronald MacDonald huis.

Die weddenschap zijn Bas en ik graag aan gegaan omdat we dan zeker ook binnenkort weer een keer terug mogen naar de Alpe en natuurlijk is het ook voor een goed doel.

De volgende ochtend waren we vroeg wakker en na het ontbijt zijn we begonnen aan de terugreis. Die ging zeer voorspoedig tot we in NL  kwamen. Daar vond iedereen dat ze in Maastricht maar voor ons neus moesten gaan parkeren. Bas probeerde nog om de stoplichten te omzeilen maar daarna stond het ook weer vast, weg mooie gemiddelde snelheid. Maar om 18.00 uur waren we dan toch weer in Goirle.

Iedereen thuis afgezet en met een zeer voldaan gevoel naar huis. Bas en Jean-Pierre bedankt voor deze 4 dagen, voor mij is er een droom uitgekomen.