|
Door: John van Kollenburg
14 en 15 mei 2010
Missie geslaagd
 Eindelijk was het dan zover, donderdag dertien mei. Voor mij een einde van veel voorbereiding en gesprekken met diverse mensen. We mochten eindelijk vertrekken naar het doel voor deze vier dagen: de Mont Ventoux. Een berg waar we al veel van gehoord hadden en waar ik eerlijk gezegd wel een beetje bang voor geworden was. Maar ja, we hebben ook in Italië geklommen, dus zo erg kon het niet zijn, dacht ik. In totaal gingen we met zestien man naar Frankrijk, daar hadden we op een camping in Bedoin, aan de voet van de Mont Ventoux, vier stacaravans gehuurd. Peter Hamilton was inmiddels vanuit Spanje terug gekomen om met ons de berg te gaan beklimmen. De heenreis was voor iedereen zeer goed verlopen en in de loop van de middag kwam iedereen aan op de camping. Guus was met zijn groep al heel vroeg aangereden en was al voor drie uur in Bedoin en toen wij kwamen, konden zij zich zich niet meer bedwingen om de berg op te gaan fietsen. De rest ging eerst lekker eten (dat hadden we vanuit Nederland meegenomen) en daarna met de auto de berg verkennen. Het werd zeer stil in de auto toen we naar boven reden. Bij het monument van Simpson zijn we even gestopt om een paar mooie foto’s te maken. Achteraf bleek dat dat één van de weinige kansen was om met helder weer foto’s te maken. ‘s Morgens waren bijna alle fietsers om negen uur klaar voor vertrek naar de kale berg. De aanloop vanuit het dorp is zeer gelijkmatig en al heel snel werd duidelijk dat er een paar mannen (jongens) bij waren die niet te temmen waren. Deze groep was dus ook snel vertrokken en die hebben we de hele dag niet meer gezien. Voor mij begon toen de strijd tegen de elementen. Omdat ik niet de lichtste ben, moet ik het hebben van mijn doorzettingsvermogen en eigenwijsheid. Het eerste stuk kon ik heerlijk in mijn ritme komen en ben ik zeer geleidelijk naar boven gereden. Natuurlijk niet in een al te hoog tempo, maar één ding weet je bijna zeker bij mij: als ik ergens aan begin dan maak ik het ook af. Boven aangekomen hebben we een paar foto’s gemaakt en John van Engelen en Peter Hamilton besloten samen met mij de afdaling te nemen naar Malaucene. De temperatuur aan de noordkant van de berg was zo laag dat we de eerste acht kilometer twee keer gestopt zijn om onze handen te warmen. De tweede keer stonden we net stil en wie komen we daar tegen? Ja hoor, weer een Nederlander en wel Henk Baars. Nadat we waren bijgekomen van de temperatuur zijn we verder gedaald. In Malaucene hadden we het zo koud dat we eerst koffie met iets te eten moesten hebben. Daar besloot Peter dat hij via de korte weg terug ging en John en ik toch weer over de berg naar de caravan zouden gaan. Zo gezegd, zo gedaan en John en ik beklommen voor de tweede maal de lange steile berg. John van Engelen was veel eerder boven dan ik, maar we zijn allebei boven aangekomen. Dat was dag één, dacht ik nog, nu alleen nog naar beneden en dan lekker in de douche. De eerste dag is geheel volgens plan verlopen en alle anderen hebben ook gedaan wat ieder voor zichzelf wilde doen.
|
|
 Dag twee was een dag van veel verschillen, mooi weer, maar wel heel en heel veel wind.
Enkelen van ons hadden besloten vanwege de mistralwinden die voorspeld werden niet te gaan fietsen, maar richting Middellandse Zee te gaan met de auto. De rest had allemaal eigenlijk een ander programma voor zichzelf. Mijn programma stond in Nederland al vast, dus dat ging ik ook doen. Weer vanuit Bedoin omhoog, bij het restaurant afdalen naar Sault en van daaruit weer in zijn geheel omhoog naar de top. Had ik maar even geluisterd naar een paar mensen die daar al meer waren geweest. Een mistralwind is geen gewone wind, dacht ik, maar ja, meer dan 100 kilogram duw je niet zomaar van de berg af.
John van Engelen en ik begonnen weer aan de klim en daarna zijn we gezamenlijk afgedaald naar Sault, Het viel me op dat we de eerste vijf kilometer van onze afdeling veel fietsers tegenkwamen die op het buitenblad naar boven reden. Ik dacht nog, die zijn gek. Maar toen we wat verder waren in de afdaling bleek wel waarom: ze hadden de wind mee, terwijl wij met wind tegen op sommige stukken niet eens boven de 30 konden komen. Beneden in Sault hebben we wat gegeten en gewacht op een andere groep, maar die kwam maar niet. Dan maar met zijn tweeën weer naar boven. John was natuurlijk weer als eerste boven en hij stond bij het restaurant op mij te wachten. Daar besloot hij dat het voor hem genoeg geweest was en hij ging terug naar Bedoin. Ik had mezelf beloofd dat ik naar boven zou gaan, dus deed ik dat ook. Achteraf bleek wel dat het soms beter is om naar anderen te luisteren dan naar jezelf. Maar onder het moto “eigenwijs is ook wijs” ging ik naar boven. Op het bovenste stuk had ik meestal wind tegen en ik was zeer blij het standbeeld van Simpson te zien, zodat ik wist dat het nog maar één kilometer was. Je kon namelijk geen hand voor ogen zien door de mist en het waaide zo hard dat ik op sommige stukken bijna niet op de fiets kon blijven zitten. Bij de laatste bocht aangekomen kon ik nog net de bocht halen om niet van mijn fiets afgeblazen te worden. Dat was de derde keer dat ik boven kwam in twee dagen.
 De belofte aan mezelf was geslaagd. Maar toen nog naar beneden door de mist waar je geen hand voor ogen zag en de wind zo hard te keer ging dat je niet recht kon fietsen. Het is gelukt en toen ik bij het restaurant arriveerde, heb ik even uitgerust van de afdaling. Een groep Nederlanders (ook eigenwijs) heb ik nog afgeraden om naar boven te gaan, maar tevergeefs. Toen ik op adem gekomen was, kon het echte feest beginnen: de afdaling naar Bedoin. Alle fietsers en auto’s die ik daar heb gezien in de afdaling heb ik ook ingehaald, een heerlijk gevoel om zonder wind vol naar beneden te kunnen gaan. Op de camping aangekomen, moe maar zeer voldaan, werd het mij wel duidelijk dat het twee zeer zware dagen geweest waren.
‘s Avonds tijdens het eten werd besloten om ‘s nachts terug te gaan rijden en dat is me eigenlijk goed bevallen. Gelukkig is iedereen heelhuids thuisgekomen, we hebben eigenlijk geen problemen gekend tijdens deze vier dagen.
Ik wil iedereen bedanken die het mogelijk heeft gemaakt deze droom voor mij te realiseren. Alle vijftien man die mee zijn gegaan en natuurlijk ook Peter. Iedereen heeft top gefietst. Mijn speciale dank gaat uit naar Slagerij Henk Strijbos die het krachtvoer voor deze vier dagen heeft verzorgd, daardoor is iedereen de berg opgevlogen.
Misschien gaan we volgend jaar wel weer, maar dat zie ik in de winter wel weer. Nogmaals iedereen bedankt voor de gezelligheid en het fietsplezier
|
