Wieler Toer Club De Hellen

Op zaterdag 23 augustus jl. hebben wij de rit naar de Biesbosch gereden. Deze rit is 138 km lang en de organisatie was in handen van John van Kollenburg. We hebben deze rit met 25 mensen, verdeeld over twee groepen, gereden. Net als bij de andere tochten zat ik in de tweede (langzamere) groep. We vertrokken om 7.30 uur bij de Deel en zoals ik had uitgerekend zouden we dan normaal gesproken om 13.30 uur weer in Goirle terug kunnen zijn. Dit was voor mij dus goed te doen want ik had om 14.00 uur een afspraak staan. U voelt de bui zeker al hangen want ik was inderdaad te laat wat niet dramatisch was hoor. Wat de oorzaak hier van was leest u verderop in dit verslag.

Op zich is dit bij mooi weer een schitterende tocht met hele mooie stukken. Je fietst over de Moerdijkbrug en vervolgens ga je dan de Biesbosch in. Je ziet allerlei vogels en hele mooie uitzichten. Ook maak je nog een oversteek met een pontje.

Op die bewuste dag was het allemaal net even anders. Toen we een eindje op weg waren stond er een bord langs de kant van de weg dat ons er op attent maakte dat er een laag modder op de weg lag. Nog voor we bij de Moerdijkbrug waren hadden we de eerste lekke band. Toen ik stopte met mijn maatje (wij zaten op kop) en omkeek schrok ik toch wel even. Ik zag een aantal vrouwen en mannen met besmeurde kleding en gezichten van de modder. Dit was ons bespaard gebleven omdat wij geen voorgangers hadden en onze kleding en gezichten waren dus nog schoon. Onze fietsen hadden wel de volle laag gekregen en zagen er niet meer uit.

Na de passage van de Moerdijkbrug begon het op een gegeven moment plotseling hard te regenen en stopten wij snel langs de kant om onze regenjasjes aan te doen. Ik hoorde een van ons roepen: “Hoe dichter bij Dord, hoe erger het wordt”. En het zou nog veel erger worden want het begon ook te donderen en wezagen een lichtflits. Hier werden wij niet vrolijk van. Ook kregen we nog te maken met diverse lekke banden door de kleine steentjes die overal op de wegen lagen en aan onze banden bleven plakken.

Toen we bij het pontje arriveerden was het uiteraard net aan de overkant van het water. Gelukkig was er een hokje om te schuilen want het regende behoorlijk. Als je dan staat te wachten dan wordt er wel gepraat maar je wordt er niet altijd veel wijzer van.